KOLKI U NIEMOWLĘCIA

    Coraz częściej zjawiają się w moim gabinecie rodzice rozpaczliwie szukający pomocy dla swojego dziecka, które ma kolki. No tak, wcale im się nie dziwię, bo ja sama zapewne szukałabym sposobu, aby pomóc niemowlęciu zanoszącemu się w płaczu, którego w żaden sposób nie idzie ukoić. Biedne dziecko, a jeszcze biedniejsi są rodzice, którzy robią wszystko żeby nie zwariować w  tej jakże trudnej sytuacji.

Opiszę krótko moich bohaterów.

1. Hania trafiła w moje ręce jak miała prawie miesiąc i jest najgłośniejszym dzieckiem jakie do mnie trafiło. Hania 20 godzin na dobę krzyczała. Jej krzyk miał taki ton, że myślałam, że mi bębenki w uszach pękną. Rodzice gdy przyszli pierwszy raz wyglądali jak dwa cienie- zmęczeni, przerażeni, bez nadziei, że ich sytuacja się zmieni. Na pierwszej wizycie zbadałam Hanię i nic oprócz podwyższonego napięcia mięśniowego nie zaniepokoiło mnie. Odruchy, reakcje i siła mięśniowa były w normie. Nauczyłam rodziców dwóch technik rozluźniających wg metody NDT- Bobath oraz prawidłową pielęgnację w myśl owej metody. Dziecko zostało wyniesione na śpiku. Można by było pomyśleć, że tak wyszło. Rodzice umawiali się ze mną codziennie i prawie za każdym razem dziecko po ćwiczeniach, albo w trakcie zasypiało. Mało tego - Hania zaczęła się uśmiechać i głużyć. W domu sytuacja powoli zaczęła się zmieniać- rodzice mogli wyznaczyć między sobą dyżury na nocne karmienia Hani i wreszcie mogli się wyspać. Po dwóch tygodniach pożegnaliśmy się, bo ja w tej chwili nie mogłam więcej zrobić. Rodzice stosowali się do zaleceń, radzili sobie z ćwiczeniami, a Hania zaczęła panować nad kolką dzięki temu, ze była odpowiednio rozluźniana.

2. Zuzię poznałam jak miała niespełna 3 tygodnie. I znów historia się powtarza- przychodzą dwa cienie rodziców z  dzieckiem, które w dzień około południa krzyczy przez około 2-3 godziny i w nocy od 23 zaczyna się druga akcja z 2-3 godzinnym płaczem. Po zbadaniu widzę, że Zuzia jest bardzo napięta, zwłaszcza w obręczy barkowej i ma bardzo mocno nasilony odruch Moro. Podwyższone napięcie mięśniowe często idzie w parze z nasilonym odruchem Moro. Gdy dziecko jest napięte, czuje się niepewnie we własnym ciele i reprezentuje to właśnie przez wciąż powtarzający się odruch przestrachu. Dziecko boi się zmiany pozycji, każdy ruch moich rąk skutkował u Zuzi odruchem Moro, w konsekwencji większym napięciem i płaczem. Musiałam Zuzię naprawdę bardzo delikatnie dotykać, wolno zmieniać ułożenie barków i łopatek oraz powoli puszczać trzymaną rączkę i musiałam cicho i łagodnie do niej mówić. A i tak na początku ciągle się wzdrygała. Jednak udało mi się na pierwszych zajęciach tak wpłynąć na Zuzię, że nagle uspokoiła się, bez brania jej  na ręce. Rodzice na następnym spotkaniu mówili, że Zuzia po ćwiczeniach spała 4 godziny (pierwszy raz tak długo) , i że do końca dnia była taka spokojna i luźna. Z Zuzią pracowałam 4 tygodnie z częstotliwością dwa razy w tygodniu przez pierwsze dwa tygodnie, a przez kolejne dwa tygodnie raz w tygodniu. Po dwóch tygodniach mama Zuzi pozbyła się podkrążonych ze zmęczenia oczu, a po trzech tygodniach śmiała się szczerze. To dla mnie jest największa nagroda- gdy widzę spokojne dziecko i zadowolona mamę.

3. Oliwię poznałam jako sześciotygodniowe niemowlę, ponieważ cały dzień płakała. Na pierwszy rzut oka nie widziałam nic niepokojącego. Jednak jak zaczęłam ją badać w zawieszeniu i zmieniałam pozycje, Oliwia zaczęła się napinać i płakać. Ocenia się takie zachowanie jako niepewność grawitacyjną, tzn. że każda zmiana położenia dziecka i ruch powoduj, że dziecko nie czuje się pewnie i się napina, a to z kolei powoduje płacz. Wysnułam wnioski, które po chwili się potwierdziły. Oliwia najprawdopodobniej miała wzdęcia, rodzice chcąc ją uspokoić brali dziecko na ręce i cały czas nią bujali, "potrząsali", robili samolociki. A to powodowało odwrotne skutki- zamiast uspokoić, jeszcze bardziej stymulowało dziecko do płaczu. Dziecko z niepewnością grawitacyjną w większości przypadków ma nasilony odruch Moro i podwyższone napięcie mięśniowe podczas zmiany pozycji. Takimi dziećmi powinniśmy obchodzić się delikatnie- powoli obracać na boczek, powoli z leżenia brać na ręce, uspokajać bez zbędnych ruchów i podskoków, powinniśmy również mówić łagodnie i w miarę cicho. A gdy dziecko przestaje się wzdrygać przy zmianach pozycji można podnosić poprzeczkę i z czasem wprowadzać bujanie czy samolocik- tylko trochę wolniej i krócej. W końcu dziecko będzie czerpało radochę z naszych wygłupów, a nie tylko strach.

Wracając do Oliwki- wystarczyło poinstruować rodziców jak powinni pielęgnować swoją pociechę, plus ćwiczenia rozluźniające, żeby utrwalić prawidłowe napięcie. na kolejnej wizycie rodzice z zadowoleniem powiedzieli, że dziewczynka jest spokojniejsza, płacz nasila się stopniowo i można ją znacznie szybciej uspokoić. W sumie odbyły się cztery rehabilitacje w gabinecie jeden raz w tygodniu. Dlaczego wiedziałam, że to nie kolki? Ponieważ płacz dziecka nie był tak intensywny jak w przypadku kolki i mogłam dość szybko, spokojnie uspokoić Oliwkę. Dziecko w nocy spało, bo nie było stymulowane "uspokajaniem".

    Co to jest kolka niemowlęca?
    Kolka czyli ból brzucha wywołuje u dziecka niesamowity płacz wręcz krzyk, którego nie można w żaden sposób ukoić. Dziecko jest niespokojne, napięte, robi się czerwone, czasem wręcz bordowe. Kolki pojawiają się codziennie lub kilka razy dziennie, zawsze o tych samych porach. Kolkę zawsze porównuję do koła, które się samo napędza.  
Dziecko boli brzuch i płacze - boli więc się napina, a jak się napina to boli jeszcze bardziej i płacze jeszcze mocniej.

Zobacz jak "napompowany" brzuch po ćwiczeniach stał się miękki.

    W myśl tej mojej teorii stosuję następujące rozwiązanie. Gdy dziecko płacze i nie można go uspokoić, bo i tak nic nie działa, to zamiast przytulać dziecko i płakać razem z nim połóż je na łóżku i rozluźnij je. W ten sposób damy początek napędowi innego koła. Boli brzuch- rozluźnij!  Brak napięcia = brak większego bólu= mniej intensywny płacz. Jak dziecko będzie luźniejsze, to ból nie będzie się nasilał, a jak ból będzie mniejszy, to płacz będzie trwał krócej i będzie mniej intensywny. W rezultacie dziecko zacznie z naszą pomocą radzić sobie w pewnym sensie z kolkami. Ja nie likwiduję kolek, ja po prostu pomagam zmniejszyć dolegliwości związane z kolką i zmniejszam jej nasilanie się.

                                                                          
    Kolejną rzecz jaką możesz zrobić to położyć swoją rękę bardzo delikatnie na brzuszku dziecka. Cała powierzchnia twojej ciepłej dłoni sprawi przyjemność twojej dzidzi. To działa niemal zawsze. 

    Nie jest prawdą, że to normalne, że jak dziecko płacze to się napina. Nie powinno tak być. Dziecko jak płacze wykonuje niespokojne ruchy rękami i nogami, ale nie powinno się spinać.
W gabinecie stasuję terapię czaszkowo- krzyżową, która rewelacyjnie "reguluje" dzieci od środka. Dzieci ją uwielbiają, zazwyczaj uspokajają się i często zasypiają.

    Kolka ma trwać do końca 4 miesiąca życia, jednak można dziecku ulżyć rozluźniając je. Po co czekać, jeśli można spróbować pomóc mu już teraz. Rodzice relacjonują mi później, że ich dziecko rozluźniane regularnie szybciej się uspokaja, płacz nie jest taki intensywny, dziecko szybciej zasypia i dłużej śpi. A oni - rodzice czerpią radość z posiadania dziecka.

    Nie chcę się wymądrzać jaki jest mechanizm kolki. Na ten temat znajdziecie mnóstwo publikacji w internecie , które można doczytać jeżeli ktoś będzie czuł niedosyt po przeczytaniu tego artykułu.

    Zachęcam do zapoznania się z moim postem  o prawidłowej pielęgnacji dziecka oraz instruktażem ćwiczeń dla dzieci z napięciem. Wszytko co tam znajdziesz jest jak najbardziej wskazane wprowadzić w codzienność.

Katarzyna Bruska- Bartoszek